Zespół Aspergera - społeczne kalectwo

Klasyfikacje DSM-IV oraz ICD-10 klasyfikują zespół Aspergera jako całościowe zaburzenie rozwojowe. Nie ma natomiast żadnego zestawu kryteriów umożliwiających jego zdiagnozowanie u osób dorosłych. Tymczasem, dzieci cierpiące na to zaburzenie nie wyrastają z niego, lecz stają się dorosłymi z zespołem Aspergera.

Wśród podstawowych cech diagnostycznych tego zaburzenia, znajdują się: upośledzenie umiejętności społecznych, ograniczone i powtarzające się zachowania i czynności, nieumiejętność przyjmowania perspektywy innych osób, przewidywania ich intencji oraz zdefiniowania ich przekonań, myśli czy uczuć. Poziom funkcjonowania poznawczego oraz przyswojenia języka, są natomiast właściwe dla wieku jednostki.

Dla osób dotkniętych zespołem Aspergera niepisane zasady społeczne, nie tylko nie są czymś oczywistym, ale dodatkowo nie potrafią one automatycznie ich przyswoić. Osoby z tym zaburzeniem interpretują wszystkie wypowiedzi w sposób dosłowny, czasem nie rozumieją w związku z tym wielu słów i wyrażeń. Ludzie ci bardzo sztywno trzymają się czynności rutynowych, a rozwiązywanie problemów nastręcza im niejednokrotnie sporych trudności. Wszystko to sprawia, iż dorośli cierpiący na zespół Aspergera niejednokrotnie odbierani są jako bezmyślni, nieuprzejmi, a nawet zagrażający. Jeśli otrzymują pracę, wymaga ona zazwyczaj niższych kwalifikacji, niż te, które w rzeczywistości posiadają. W środowisku ludzie ci są najczęściej izolowani, co niekorzystnie wpływa na ich samopoczucie i samoocenę.

Nie istnieje niestety całościowa terapia, która pozwoliłaby uzyskać zadawalające efekty w leczeniu zespołu Aspergera. Nie oznacza to jednak, iż nie warto podejmować żadnych prób polepszenia sytuacji tych osób. Wręcz przeciwnie, wszelkie podejmowane oddziaływania powinny być w sposób maksymalny nastawione na rozwój kompetencji społecznych i komunikacyjnych. Z tego też względu sprawdzić powinny się takie oddziaływania jak: psychoedukacja, trening umiejętności społecznych, historyjki społeczne, społeczne autopsje czy terapia poznawczo-behawioralna.

Obecnie dorośli z zespołem Aspergera najczęściej nie otrzymują odpowiedniego wsparcia i pomocy. Pozostaje mieć w związku z tym nadzieję, iż w miarę wzrostu wiedzy oraz świadomości społecznej na temat tego zaburzenia, sytuacja ta ulegnie poprawie. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż diagnoza oraz terapia tego zaburzenia u osób dorosłych, nawet jeśli nie przyniesie diametralnej zmiany, na pewno znacznie poprawi jakość ich życia.

Strona główna
Program STOP
Psychoterapia rodzin
Psychoterapia i szkolenia do pracy z grupami
Zespół Aspergera - społeczne kalectwo
Leczenie uzależnień